Op mijn lagere school hing aan de muur een reproductie van Vrijheidsschreeuw, een schilderij van Karel Appel dat ik erg mooi vond. Deze reproductie wekte mijn eerste belangstelling voor de schilderkunst. Het opende voor mij de deuren naar de beeldende kunst en weer later de conservering daarvan. Toen kon ik nog niet vermoeden dat vele jaren later die geliefde werken door mij tot op de huid zouden worden onderzocht, nadat ik in de zomer van 2000 door het Stedelijk Museum Schiedam werd gevraagd een aantal CoBrA-schilderijen uit de collectie te conserveren. Evenmin kon ik weten dat dit ruim twee jaar durende project mij zo veel nieuwe inzichten zou geven in conservering en andere aspecten van het vak, zoals onderzoek en fotografie.

Doordat het een groot project was, waarin meerdere schilderijen van dezelfde kunstenaars werden behandeld, kon ik ontdekkingen en resultaten direct verwerken in de daaropvolgende restauraties. De schilderijen zelf reikten mij nieuwe inzichten en kennis aan om de conservering van volgende werken nog beter en efficiënter aan te pakken. Dit gold niet alleen voor de conservering, maar ook voor het ontwerpen van de lijsten.

Het project heeft ertoe geleid dat zowel de oude als de huidige condities van de CoBrA-schilderijen uitvoerig en gedetailleerd zijn vastgelegd in woord en beeld. Dit kan gezien worden als een nieuw ijkpunt. Elk toekomstig besluit kan tot stand komen vanuit dit ijkpunt. Besluiten over expositie, bruikleen en bewaaromstandigheden zullen meer weloverwogen en gemakkelijker kunnen worden genomen.

Met Ludo van Halem, hoofd museale dienst en conservator moderne kunst, en Christel Kordes, conservator collecties, heb ik veelvuldig overleg gepleegd. Doordat wij drie verschillende disciplines – respectievelijk kunstgeschiedenis, beheer en behoud en restauratie – vertegenwoordigen, ben ik ervan overtuigd dat onze samenwerking ervoor heeft gezorgd dat de juiste besluiten werden genomen.